“Turkish No Electric”

Zegt uitbater Mehmet van het Restaurant Kapi Creek. Jaqueline heeft hem net aangeboden een vrijgezelle Turkse vriendin voor hem mee te nemen, maar Mehmet heeft duidelijk zijn zinnen gezet op een blonde schone. We zijn op dit mooie plekje met vrienden Eric en Jaqueline en kennen Mehmet nog van vorig jaar: “I’m 45 and 9 years divorced. Do you have a girlfriend?” vroeg hij toen aan Belinda. Toen we hem vertelden dat we een 30 jarige dochter hadden konden we zelfs de boot gratis stallen als we haar meenamen! Hij herkende dit keer direct Mr.Bean2 en kwam gelijk onze dochter begroeten…helaas…die was er niet bij…maar wel hoogblonde Jaqueline.

Na duidelijk te hebben gemaakt dat er een totaal gebrek aan elektriciteit tussen Turkse dames en hem is en hij ons heeft voorzien van een heerlijke maaltijd, wil hij van Eric nog wel even het fijne weten over de relatie met Jaqueline. “Are you married?”, “No! aaahhh you know there are no guarantees in life”…zegt hij met een knipoog terwijl hij Jaqueline stevig omarmt. Mooie vent!

En dat was het thema van de afgelopen periode: Mooie mensen om mooie ervaringen mee te delen. Vorige keer gingen we op pad richting het Gocek/Fethiye gebied. Natuurlijk moesten we eerst langs de Karacaoren baai waar Nederlandse Julie net bevallen is van haar eerste kind met haar Turkse man Can: dochter Mila. Die is door Belinda voorzien van Klomp-slofjes.

Engelse vrienden Sir Paul en Margo hebben al laten weten dat zij bij het Tersane eiland ronddobberen op hun Gullet. Mooi excuus om daarheen te gaan en ze van hun drank af te helpen. Zij hebben 2 oudere, typisch Engelse vrienden aan boord. In de volle Turkse zon aan boord van een boot lopen ze erbij in grijze pantalons alsof ze naar kantoor gaan.

Eric en Jaqueline vliegen in op Dalaman en die gaan we oppikken in de Skopea Mega Yacht Marina in Gocek. Een prima basis om een beetje rond te cruisen in dit schitterende baaiengebied…om te beginnen maar even een kort stukje terug naar Tersane eiland…het totale tegengestelde van de protserige Mega Yacht omgeving in Gocek.

De volgende dag een cruise langs een aantal hoogtepunten om te stoppen in Tomb Bay. Vernoemd naar de Lycische tombes in de bergen hier. Een ander hoogtepunt hier is de Barber. Yep, je leest het goed, in een baai waar je alleen maar met een boot kan komen zit een echte Turkse Barbier. Natuurlijk moeten de mannen daarheen voor de full-treatment inclusief oren-in-de-fik, massage, en alle andere snuisterijen die zo’n figuur op je loslaat.

Dan een “grote oversteek” naar het Gemiler Adasi gebied. Het waait die dag stevig dus de gasten krijgen toch nog een beetje mee dat ze op een boot zitten. Uiteindelijk maken we er een rondritje van en komen we terecht in Kapi Creek bij Mehmet.

De volgende dag naar het Yacht Classic hotel/marina in Fethiye voor een roerend afscheid met een fantastisch diner…maar natuurlijk niet voordat we het stadje verkend hebben en naar de Tombes en de vismarkt zijn geweest.

Nadat we Eric en Jaq ’s morgens in een taxi hebben gepropt komen ’s middags al (schoon)zus en zwagert Sandra en Rob aan. Zij hebben hier een hotelletje en gaan 2 dagen meevaren…als een soort van Preneymoon…ze gaan elkaar namelijk 3 juni eeuwige trouw beloven…en met Preneymooners weten ze in de Yacht Classic wel raad!

Ook met dit mooie gezelschap uiteindelijk in Tomb Bay terecht gekomen…en verder werd er veel…eeeuuuh…uitgerust voor de grote nacht. Zelfs de zee werkt mee voor onze tortelduifjes. Die is zo glad dat ook Sandra geen last heeft van zeeziekte.

De volgende dag weer naar de Yacht Classic waar ze ondanks onze reservering geen plaats blijken te hebben. Nadat de Marinero wat “dringende adviezen” van Belinda had ontvangen (ik voelde met de man mee) kwam er toch een plek vrij. Sandra en Rob gaan vanaf hier weer naar hun hotel. De volgende dag worden wij verwacht in Wall Bay. Turkse vrienden Özlem en Bulent op hun Nauticat en Arend en Sonja op hun Grand Banks komen ook die kant op.

Özlem en Bulent runnen beachclub Paparazzi in Cesme en dat is op hun boot te merken qua catering. De hand wordt niet omgedraaid voor een mooie Mojito.

Het lijkt wel een afscheidstournee en zo voelt het ook een beetje. Gezien onze plannen gaan we waarschijnlijk op al deze schitterende plekken voorlopig niet meer terugkomen. Na deze uitspattingen “moeten” we de volgende dag richting Marmaris waar we de boot 2 weken gaan achterlaten om naar Nederland James te gaan. Dat klinkt eenvoudiger dan het uitpakte…

De Turken maken er nogal een sport van grote militaire oefeningen in de buurt van Griekse eilanden te houden. Dit keer in de buurt van Rhodos. Na diverse koerswijzigingen opgelegd door Kustwacht en Marineschepen vanwege “life firing” en andere zaken waar Mr.Bean2 niet tegen kan, was het hoogtepunt dat we teruggestuurd werden. Een Marine schip kwam dreigend op ons afvaren terwijl ze in het Turks een heleboel zaken door een megafoon riepen die dreigend klonken maar net zoveel betekenis voor ons hadden als een kinderliedje. De kapitein kon waarschijnlijk zijn marifoon niet vinden…of het apparaat was wegbezuinigd ten gunste van wat raketten. Na een close encounter waarbij ook de hele bemanning aan dek leek te staan (om te enteren?) kreeg El Kapitan ineens door waar dat apparaat met VHF erop voor diende en begon zowaar in het Engels te vertellen dat we weg moesten wezen…ze zouden gaan schieten…

Onze bewapening is niet van een orde dat we hier tegenin zijn gegaan. Wij keren en naar een baai een paar mijl verderop. Ankeren voor een uur of 2 en gaan een volgende poging wagen als we ook de daytrippers ineens en masse zien vertrekken. Dat gaat goed en ’s avonds komen we alsnog in Marmaris aan onder een fraaie hemel.

In Netsel marina komt een einde aan deze schitterende stint van 3 maanden in dit prachtige land. Over 2 weken komen we weer terug en gaan we naar het westen.

Cheers, André

 

Old friends and other antiquities

“Are you waiting for me?” vraagt een dame op Dalaman airport aan mij. Ze is niet bepaald een 25-jarig fotomodel dus ik roep niet gelijk Ja. Tussen de rij met mannen-met-bordjes ben ik waarschijnlijk de enige die weet hoe de mensen waarop hij wacht eruit zien. Mijn bordje hangt dus onleesbaar naar beneden tot groot ongenoegen van de mensen-die-op-zoek-zijn-naar-een-bordje-met-hun-naam-erop. Dit leidt dan weer tot grote hilariteit onder het groepje mannen-met-bordjes.

We wachten op Simone en Erik Lamers. Goede vrienden die een weekje mee gaan varen op Mr.Bean2 die we voor de gelegenheid hebben afgemeerd bij het Yacht Classic hotel in Fethiye. Erik verwacht een auto van het hotel die hun oppikt. Omdat we die dag toch een auto hebben gehuurd gaan Belinda en ik ze zelf ophalen…maar natuurlijk wel met een door Belinda vakkundig gefabriceerd bordje…je gaat natuurlijk voor de volledige ervaring!

Na een mooi weerzien alles in de Fiat Linea gepropt en in het donker door de bergen naar Fethiye…installeren en tukken.

De vorige keer waren we nog in Kas Marina. De eerste stop richting Fethiye is Kalkan. In deze Engelse enclave zijn we al eens geweest. Leuk stadshaventje waar we al begroet worden door de havenmeester. De naam van onze boot is in dat opzicht een gouden greep. In de meeste plaatsen worden we direct weer herkend…alhoewel dat niet altijd een voordeel is…

Volgende stop is Olüdeniz. Mooie baai net naast de landtong met het enorme strand van dit toeristencentrum. Wij hadden verwacht dat het seizoen al wat ten einde zou lopen, maar het is nog behoorlijk druk met alle piratenboten, parasailing en ander luidruchtig vermaak.

Vanaf hier moeten we natuurlijk even langs Julie, de Nederlandse die met haar Turkse man de taverna in de Karacaoren baai runt. Zij is in verwachting en dit keer ontmoeten we ook haar moeder die op bezoek is. Best bijzonder op zo’n afgelegen plek waar je alleen met een boot kan komen. Belinda neemt Nederlandse tijdschriften voor haar mee en moet natuurlijk alles weten over de zwangerschap. Omdat ik op onverklaarbare manier een tennisarm heb ontwikkeld mag ze dit keer ook de waterlijn van groei ontdoen… Prima deal: wel de voordelen en niet de nadelen van tennissen!

En dan zijn we bij de Yacht Classic. Daar voelt het al een beetje als thuiskomen. Wat een leuk hotelletje/marina is dit toch…ook voor de landrotten: mocht je nog eens deze hoek van Turkije willen bezoeken en niet willen verzuipen in Russen, Tattoos en all-inclusive buffetten, boek een kamer bij Yacht Classic Fethiye.

De eerste dag met de Lamersjes beschikken we nog steeds over de Fiat Linea dus eerst maar eens de bergen in naar Kandyanda. We zijn de enigen op deze indrukwekkende site in het bos.

’s Avonds natuurlijk eten bij Yacht Classic op het terras aan het water. Natuurlijk moesten we ook door Erik’s 50e verjaardag van een paar weken geleden nog eens dunnetjes overdoen…later op de boot liep het nog verder uit de hand tot het punt dat er klachten van andere boten kwamen over de uitbundige jeugd op Mr.Bean2.

De volgende ochtend dan maar op de vlucht naar de Gocek baaien. Om te beginnen naar de familie op Tersane eiland. Ook hier weer een heel warm ontvangst ondanks dat het grootste deel van de familie (helaas) in Fethiye zit. Het blijft een heel bijzonder en verlaten plekje met de fraaiste zonsondergangen….en lekker eten!

Gocek, het St.Tropez van Turkije…zeggen ze. Erg leuk plaatsje en heel veel superjachten…maar daar houdt de overeenkomst wel op. We liggen voor de 2e keer in de Skopea Mega Yacht Marina…dat betekent dat we in het donker liggen tussen de zeekastelen…wel leuk om een keer te zien.

Wall Bay is de volgende stop. Voor de trouwe Mr.Bean2 volger – en wie is dat niet – een bekende plek. Een bizarre over de top taverna, alleen bereikbaar met boot, compleet met bibliotheek, nieuwe haven, strand. Veel Megajacht publiek dat hier met de dinghy langskomt…dinghy’s die groter zijn dan veel afgemeerde bootjes. Hier ook aan het einde van de dag ineens slecht weer met onweer en wind. Veel geankerde boten die moeten gaan varen om van de rotsen af te blijven en kleinere bootjes die de veilige Wall Bay steigers opzoeken. Wij zijn net met een enorme hike bezig naar het badhuis van Cleopatra en gaan even schuilen bij “Amigo’s”. Dat is de uitbater van het bijzondere etablissement in 22-fathom bay die nu hier een paar houten keten aan het timmeren is. We noemen hem zo omdat hij tegen iedereen “Amigo’s” roept.

De volgende dag blijven we in Wall Bay en gaan we met Teddy even om de hoek bij Amigo’s kijken…een bijzondere verzameling…maar gelukkig wel met bier en wijn…en katten…en everzwijn… Die zitten hier in het bos en mag je niet schieten…maar ja er kan er ineens eentje dood op je bbq vallen…toch?

Het steiger en timmerwerk is hier ook van een bijzondere kwaliteit. De meeste spijkers steken er nog half uit. Iets dat Belinda merkt als ze met een wulpse sprong in Teddy wil stappen en met haar jurkje blijft hangen.

’s Morgens vroeg uit de veren want na alle korte stukjes gaan we vandaag wel ruim 30 zeemijl varen naar de Ekincik baai. Dit is voor ons ook de eerste keer. Onderweg hebben we nog een tijdje een dolfijn voor de boeg. Iets dat Simone en Erik nog niet eerder hebben meegemaakt en altijd bijzonder blijft.

In Ekincik komen we terecht in MyMarina. Schitterend gelegen tegen hoge kliffen is een beroemd restaurant met een kleine marina.

We spreken af met een oude schipper op een open bootje om de volgende dag met hem de Dalyan rivier op te gaan naar het antieke Kaunos en Dalyan. Dit is een bijzonder moeras gebied dat is ontstaan door rivierafzetting. Kaunos, dat nu een paar km landinwaarts ligt was in de oudheid een belangrijke havenstad. Jafar, zo heet onze schipper, brengt ons eerst naar een steigertje bij Kaunos. Deze site is veel indrukwekkender dan ik had verwacht. Leuk om te zien dat met name ook Erik zeer geïnteresseerd raakt in deze ouwe rommel…zal de leeftijd wel zijn…

Naar goed toeristisch gebruik moeten we ook zelf op de foto waarbij we geleerd hebben dat dat niet meer serieus kan zonder “Barbie feet”. Dat blijkt gelukkig weinig met dat overdreven mokkel te maken te hebben die haar enige hersencel bij de plastische chirurg is kwijtgeraakt, maar met de voetjes van het poppetje van Mattel. Natuurlijk een goed moment voor Erik een nieuwe rage te introduceren: de Ken-piemel. Wij hebben uit betrouwbare bron dat die er helemaal niet is…met dank aan Mattel.

Na dit hoogtepunt is het tijd om door te varen richting Dalyan. Afgezien van een lunch mis je daar helemaal niets aan. Een dorpje dat alle sporen vertoont van elke dag onder de voet te worden gelopen door koelkastmagneetjagers. Dit alles onder het indrukwekkende toeziend oog van de Lyciërs uit hun rots tombes.

Voor onze 50-plusser was het toch allemaal wat veel geworden zoals je kan zien. ’s Avonds was het alweer tijd voor een roerend afscheid. Waar de Lamersjes zich al een dag wat druk maakten over het op tijd zijn van de taxi op deze afgelegen plek en het feit dat de grote koffer een heel stevige berg op getild moest worden voordat ze bij de parkeerplaats zijn…is dit Turkije…dus de chauffeur staat 15 min voor de afgesproken tijd al naast de boot (niet boven bij zijn auto) en sjouwt de 25kg koffer op zijn nek de berg op. Mooi land met mooie mensen en daar past de familie Lamers prima tussen!

Wij varen de volgende dag naar Marmaris. Daarover de volgende keer meer!

Cheers, André

 

Een museumjaarkaart van Sinterklaas

Nu zijn we officieel bejaard. Hebben we dan een Volvo gekocht?, of een caravan?, kunnen we het alleen nog met een pilletje? Maak je geen zorgen, niets van dat alles: we hebben een Turkse Museumjaarkaart! Na onze terugkomst in Kas Marina vorige week vertelde 1 van de Pensionado’s hier dat je met een Residence Permit een Museumjaarkaart kan bemachtigen voor 70TL (een tientje voor eurologen). Gelukkig noemen ze hier veel een museum. Dus toen we in Demre een kijkje namen bij de St.Nicholas kerk, hebben we dat gelijk even geregeld.

En ja, dit is de kerk waar de man die wij kennen als Sinterklaas en de rest van de wereld als de Kerstman (Santa Claus), heeft gewerkt en een tijdje begraven is geweest. Voordat ik nu klachten krijg van de vele doorgewinterde historici die dit blog volgen: dit is eigenlijk niet helemaal waar. De kerk die je nu kan bezoeken stamt uit 520 en is gebouwd op de overblijfselen van de kerk waar Sinterklaas druk was met Zwarte Piet…en als goed katholiek bisschop waarschijnlijk ook met wat kinderen.

Naast een goed plekje in het Grote Boek en vulling van de schoen, is er voor ons nog een belangrijke reden de Sint even te gaan eren. Minder bekend maar St.Nicholas is de beschermheilige van Zeevarenden… #baatutniedanschaadtutnie

Ik heb ze hier proberen uit te leggen dat er een landje van, vroeger stoere zeevarenden, bestaat waar men het heel belangrijk vindt jarenlang te discussiëren over de kleur van de helpers van deze Sint…roetvegen, regenboog, zwart, wit…dat je met een belangwekkende mening daarover zelfs in serieuze praatprogramma’s op TV komt…of in het parlement…tis niet gelukt…zal wel aan mijn Turks hebben gelegen…

Het is een indrukwekkende site met schitterende fresco’s, mozaïek vloeren en de ontheiligde tombe waar hij waarschijnlijk in heeft gelegen nadat hij vanuit zijn initiële tombe op Gemiler Adasi (zie blog “Piet and the beardy guy in a dress” van maand of 2 geleden) was overgebracht naar Myra. Dit alles wordt natuurlijk opgeluisterd door bizar grote souvenir shops die vooral op het Orthodoxe deel van de bezoekende Christenen zijn gericht…en omdat die wel wat vertrouwen hebben in de bescherming door zijne heiligheid en zijn Baas maar ook weer niet zoveel, is de security van luchthaven niveau.

Nu weten de meeste van ons dat Sinterklaas de bisschop van Myra was. Wat doet die gozer dan in een kerk in Demre? Het blijkt dat het moderne Demre op de plek van het antieke Myra ligt. Even buiten het dorp zijn de indrukwekkende opgravingen van deze belangrijke stad uit de Lycische, Griekse en Romeins/Byzantijnse tijd. Daar bewijst onze jaarkaart al zijn waarde als er net een paar bussen met Russen worden uitgeladen. Wij kunnen er gewoon langslopen en door het poortje…en ondanks de idiote hoeveelheid toeristen, koelkastmagneten en sneeuwhuisjes valt je mond even open bij de eerste aanblik.

Van de Lycische rots tombes links tot het enorme Romeinse Amphitheater rechts sta je naar meerdere beschavingen en duizenden jaren historie te kijken in een dramatische setting. En zelfs hier zijn veel mensen van mening dat hun foto’s er enorm van opknappen als ze er zelf op gaan staan…

Maar laten we eerst even teruggaan naar vorige week woensdag toen we na 5 weken NL eindelijk weer terug mochten naar Mr.Bean2. Die reis kent vanaf deze keer een extra grote uitdaging: we moeten ons lostrekken van kleinzoon James. Ik denk dat we hem binnenkort gewoon mee gaan nemen… Verder een prima reis met Turkish Airlines alhoewel we bij onze tussenstop in Istanbul verrast worden op herfstachtig hondenweer met kou en regen. Dat is later aan de Zuidkust gelukkig heel anders: schitterend-tot-middernacht-in-de korte-broek-op-terras weer.

Gelijk maar even aangeschoven bij het happy hour en iedereen weer even ontmoet. De eerste dag op de boot lopen we als gebruikelijk als kip-zonder-kop rond. Ik heb een behoorlijke hoeveelheid meuk meegenomen voor diverse klussen…vooral elektronisch. Zo heb ik een idioot dure industriele Cradlepoint router gekocht die onze huidige Pepwave Soho na jaren goede dienst moet gaan vervangen.

Voor de liefhebber (zo niet, sla deze paragraaf gewoon over): Mr.Bean2 kent zijn eigen (WiFi) netwerk waarop de TV schermen, Raymarine Navigatie netwerk, Cummins diesel, satelliet tuner, PC, laptops, telefoons etc. zijn aangesloten. De verbinding met het internet van dit netwerk is via 3G/4G of een extern WiFi netwerk (b.v. van een jachthaven, hotel of kroeg). De nieuwe router heeft 2 ingebouwde modems met 2 SIM kaarten en voor alles externe antennes. Dus zowel high gain WiFi antenne als dubbele 4G antennes hoog in de mast. Dit geeft de mogelijkheid een KPN (lees EU vrije) SIM en een Turkse SIM te plaatsen. De Cradlepoint schakelt naadloos tussen 4G verbindingen en externe WiFi en kan ze zelfs beide inschakelen met load balancing…gaap… Als voorbeeld: tegenover Kas ligt het Griekse eiland Kastelorizo. In de Marina verbinden we meestal met de Kas Marina WiFi maar die is nog wel eens flacky/langzaam afhankelijk van drukte. Met de 4G antenne in de mast kunnen we prima de Griekse providers ontvangen en hebben we dus goede backup verbinding via 4G op onze NL KPN abootje. Als dat allemaal niet meer werkt doordat we bijvoorbeeld de haven uitvaren, schakelt de router over naar de Turk Telekom SIM waarop we een prepaid bundel hebben en meestal verbinding.

Dat klinkt allemaal redelijk eenvoudig…maar moet nog wel ff geïnstalleerd worden. Voordat alles weer werkt, alles alles weer herkent, draden door boot en mast getrokken zijn naar de nieuwe antennes etc…zijn we een paar dagen verder…maar dan heb je ook wat! En gelukkig heb ik mezelf ooit wijsgemaakt dat ik dit leuk vind, dus lekker gehobbyd.

Naast al dit geklus raken we redelijk ingeburgerd in de Marina en moeten we opletten niet elke dag in een soort van extended happy hour terecht te komen met bijbehorend consumptieniveau. Het is ook de tijd dat mensen die nog wel werken (ter geruststelling: die zijn hier ook) hun boot klaarmaken voor de winter en terug naar huis keren. Dat is vaak Turkije of elders in Europa maar ook opvallend veel Aussies. Alec en Gail zijn een erg leuk Aussie stel dat we hier hebben leren kennen. Hun “afscheidsdiner” was memorabel eindigend in soort van hippietent aan zee. Je begrijpt dat niet alleen onze router behoefte heeft aan load balancing…ook wij lassen af en toe een balansdagje in…

Op zo’n balansdag zijn we gisteren naar Patara gegaan. Alweer zo’n indrukwekkende archeologische site. Naast de geboortestad van de ons inmiddels de neusgaten uitkomende Sint, was Patara de belangrijkste Romeinse havenstad in deze omgeving. Er wordt hier actief opgegraven en gerestaureerd. Erg fraai is de “Assembly”. Dit is een soort van Senaat van het Lycische verbond…en raadt eens wie ik daar in de keizerlijke loge vond…

Onderweg gestopt voor een lekkere Gozleme. De pannenkoeksnack/lunch die hier overal nog traditioneel in elkaar wordt geschroefd.

Morgen gaan we varen om met wat tussenstops ca. dinsdag in Fethiye aan te komen om vrienden Erik en Simone op te pikken voor een weekje cruising in paradise…want zo voelt het nog steeds…

Daarover volgende keer meer!

Cheers, André

Turkish Politics

“Heeft u een Engels boek over Ataturk?” vraag ik een oude dame in een boekwinkeltje in Kas. Ze wijst naar een aantal boeken terwijl ze heel emotioneel wordt en begint te huilen. Het is duidelijk dat het onderwerp haar raakt en ze het mooi vindt dat een vreemdeling over Ataturk wil lezen. Ik vraag haar waarom ze zo emotioneel wordt. “Dat komt door wat er nu gebeurd in Turkije. Ze maken alles kapot wat Ataturk heeft opgebouwd”. Deze lieve, oude, gestudeerde en goed Engels sprekende vrouw is geen incident. Als we de volgende dag bij de Manager van de Marina in Kas aan de thee zitten en ik noem hem dit voorval, zitten we daarna een half uur aan een oratie vast waarbij allerlei boeken tevoorschijn komen en weten we daarna alles van moderne Turkse geschiedenis. Na een uurtje concludeert hij zelf ook “Maybe I talk a bit too much”…leuke vent.

Dezelfde avond zitten we een lekker visje te eten op een terras. Naast ons zit een jong Turks stel waarmee we aan de praat raken. Ze wonen in Ankara en zijn hier op vakantie. Hij is Aerospace engineer, zij is aan het promoveren aan de Universiteit in Psychologie. Hij heeft een aanbieding van ASML in Eindhoven en ze zitten al weken te dubben of ze gaan emigreren. Een belangrijk ingredient in die beslissing is de verkiezingsuitslag. Daar hebben ze op gewacht om de knoop door te hakken…en de uitslag duwt ze naar Nederland…

Voor ons is het moeilijk voor te stellen hoe diep politiek ingrijpt in het leven van normale mensen. Wij kunnen oeverloos zeiken over Rutte’s Alzheimer, Wilders’ peroxide, Pechtold’s huisvesting, Halbe’s doorgeslagen Russische fantasieën, Jesse’s Genuine Fake of Femke’s draaikonterij…maar het raakt ons niet echt… Het is een amusementsvorm geworden van het type slapstick: je weet al wat er gaat gebeuren, maar het is toch vermakelijk om naar te kijken.

Deze week merkte ik indringend dat dat hier wat verder gaat. Hier betekent een keuze voor Erdootje dat je winkel op de fles gaat omdat er geen toeristen meer komen, of dat je familie in de bak zit omdat ze iets verkeerds gezegd hebben, of dat je geen alcohol meer mag schenken omdat je mag genieten van een schreeuwende leip op een torentje en je daar met je zaakje te dicht bij zit, of het uitmoorden van jouw volk ontkent wordt, of het onderwijs van je kinderen terug wordt gedraaid naar Middeleeuwse inzichten… Omdat het ECHT ergens over gaat, is het militanter. Als je weet dat je over de kop gaat bij een bepaalde verkiezingsuitslag ben je misschien bereid er iets harder voor te vechten.

Tuncay, de marina manager, zei het mooi. Wij (de hogere, geschoolde klasse) hebben het aan onszelf te danken wat er nu gebeurd. We hebben “de armen/ongeschoolden” altijd weggezet als dom en “die doen er niet toe”. Erdo heeft dat heel goed begrepen en maakt daar briljant gebruik van. “Like Hitler” zei het oude boekwinkeldametje…en ik denk dat ze gelijk heeft… Daarvoor hoef je niet zo ver. Luister even naar de 1-celligen op het Mercatorplein of in Rotterdam en je weet hoe makkelijk het is een domme menigte in beweging te krijgen.

Je zou er bijna serieus van worden! Vrees niet, daar is wel wat meer voor nodig dan ouwe snorremans. Dat geldt ook voor dit prachtige land dat al heel wat despoten en ander tuig heeft overleefd en er zichtbaar alleen maar beter van geworden is.

We waren vorige week net aangekomen in Kalkan, een leuk stadje met klein stadshaventje. Het probleem met die stadshaventjes is dat die meer en meer worden ingenomen door toeristen Gullets die daytrips aanbieden. Wij kwamen ca. 10:15 de baai van Kalkan invaren en moesten ons door een heel leger uitvarende daytrippers worstelen die allemaal bedacht hadden om 10:00 uit te varen. We moeten in deze haven ons eigen anker gebruiken. Omdat het allemaal niet zo groot is, vaar ik tussen 2 kleine gullets aan onze overkant en laat daar – onder goedkeurende blikken van de Gulletschippers – ons anker vallen. Dat ziet er wat vreemd uit maar is de enige manier de kruisende ankerkettingen een beetje uit elkaar te houden. Vervolgens achteruit met de bips tegen de kade waar de havenmeester ons al welkom staat te heten.

Kalkan is een soort Britse enclave. Bijna alleen maar Engelse toeristen die hier ook vaak huizen hebben. Prijzen veelal in Sterling…beetje vreemd…maar erg leuk – beetje arti-farti – plaatsje. De volgende dag komen Tony en Linda binnenvaren op hun Amel zeiljacht. Dit is een Iers stel dat we een paar weken geleden voor het eerst tegenkwamen in Fethiye. Leuke mensen. Na een preek van Tony over Guinness wil je eigenlijk alleen nog maar Guinness drinken want het is eigenlijk overal goed voor…maar bijna niemand in de wereld kan het goed inschenken…Tony gelukkig wel.

We huren hier een Fiat Egea. Ik heb wel eens verteld dat in Turkije veel jongeren nog in een Tofas rijden…een soort van Fiat 131 uit de jaren 70. Het blijkt dat de productieplant van Fiat in Bursa Tofas heet en nu gewoon Fiat modellen maakt. De nieuwste heet dus Egea (ik neem aan naar de Egeïsche zee)…weer zo’n model dat wij niet kennen.

We gaan naar Xanthos. Dit was 1 van de belangrijkste steden uit het Lycische verbond. Ook hier weer diverse beschavingen goed herkenbaar. We lopen tegen een oud baasje aan die al honderd jaar de bewaker is en ons spontaan begint rond te leiden. Hij spreekt een begrijpelijke mix van Engels en Duits “No school, all practical” en wekt de oude stenen tot leven voor ons. Het Romeinse zwembad met kleuterbadje ernaast, de Lycische Sarcofaag op pilaar, de mozaïek vloeren, de Byzantijnse kerk en de verhalen van de massale zelfmoord die de vrouwen en kinderen van deze stad pleegden toen de Perzen en later de Romeinen onder leiding van Brutus (yep, die van et tu Brute) de boel kwamen veroveren.

Een paar km verder is nog een bijzondere opgraving: Letoon. Dit is geen stad maar het religieuze en sociale centrum van Lycië geweest. Hier dus alleen een Arena en tempels gewijd aan Leto en haar 2 kinderen Artemis en Apollo…ietwat buitenechtelijk verwekt door Zeus. Verder nog wat baden uit de Romeinse tijd want de keizers wilden graag vereenzelvigd worden met de goden.

Opvallend op dit soort sites is dat er nog heel weinig gedaan is aan de opgravingen en eventuele reconstructie. Er is simpelweg veel teveel, maar het blijft bizar dat als je hier rondloopt en even wat modder weghaalt je op een stuk mozaïek o.i.d. stuit.

In de haven komen we een Nederlandse vriendengroep tegen op een catamaran. Inmiddels zijn ze achterin de 30 en huren elk jaar met zijn allen een boot hier. Mooie traditie. De meeste zitten in de IT en ze hebben een app ontwikkelt: Moorspots. Goeie app die een soort van Tripadvisor moet worden voor havens en ankerplaatsen. Erg leuk om het enthousiasme hieromheen te zien. Zeker toen ik probeerde de boel een beetje door te zagen.

Van Kalkan is het een kort stukje naar Kas. Dit heeft een zelfde soort stadshaventje maar ook een grote marina net buiten de plaats. Normaal zouden we naar de stadshaven gaan, maar we willen de marina onderzoeken als plaats om een langduriger contract mee aan te gaan om Mr.Bean2 achter te laten als we weer naar NL gaan, om te beginnen eind Augustus voor Senna. Het is een, typisch Turkse, schitterende glimmend en nieuwe marina met van alles om de haven waaronder 2 restaurants, een beachclub met zwembad, een supermarkt, alle zaken voor de boot variërend van een zeilmaker tot motoronderhoud etc… Erg fraaie maar kunstmatige omgeving. Gelukkig is het plaatsje op 10min lopen en dat is erg leuk.

Bij een eerste verkenning hebben we gelijk een aantal bijzondere ontmoetingen waaronder het dametje in de boekenwinkel, maar ook deze meneer die zich zo’n beetje voor onze elektrobrommers gooit. Hij zorgt voor de grote hoeveelheid katten hier en zoekt daarvoor een bijdrage. “Netherlands people always nice, last NL man gave 100 euro”…tuurlijk… Mooie man en van Belinda mag ik natuurlijk niet verder zonder hem wat te geven voor alle katten die hier liggen.

Het blijkt dat we net in het lange weekend vallen dat er een festival is in Kas. Veel thuishobby meuk, parades en traditionele (lees: niet om aan te horen doedelzakachtige) muziek, maar ook een zwemwedstrijd van Meis – de Turkse naam voor het Griekse eiland Kastelorizo voor de kust – naar Kas. Dat is wel heel dichtbij maar nog steeds een kilometer of 5 over open zee zwemmen…ik heb afgezien van deelname…

We concluderen dat Kas een prima optie is om de boot wat langer te laten: mooie omgeving, erg leuke levendige plaats, leuke mensen en erg mooie Marina. Dat zal er in de wintermaanden allemaal wat minder uitzien maar dat geldt overal. We gaan ook nog in Finike kijken maar eerst steken we even over naar Griekenland: het kleine en bijzondere eilandje Kastelorizo.

Daarover, de verdere reis en het bezoek van vrienden René Boerdam en Babette Bakker (met de auto!) volgende keer meer.

Cheers, André