Another day, Another bay

Laat in de avond van 5 juni komen we aan met een Corendon/Transavia directe vlucht op Dalaman. Er was wat vertraging. Iets met slots en drukte en andere vliegtuigen en meer zaken die volgens mij redelijk voorspelbaar zijn…maar nog niet in de vliegelarij. Normaal maakt het ons niet zoveel uit, maar we hadden erop gerekend in Marmaris bij de boot wat te kunnen gaan eten dus snel een taxi gevonden. Blijkt dat we de slechtste taxipiloot op het Noordelijk halfrond hebben weten uit te kiezen. Deze man reed letterlijk 50 op de doorgaande weg (waar iedereen, behalve de ezels en Renault 12s, 100 rijdt). Soms lijkt hij even het gaspedaal gevonden te hebben maar remt dan abrupt af om onverklaarbare redenen. Uiteindelijk hebben we maar geconcludeerd dat hij of dronken was, of dat dit zijn eerste autorit was. Anyways duurt het ritje van normaal nog geen uur nu anderhalf uur. Gelukkig blijkt Mr.Bean2 nog lekker op zijn plekje in Netsel Marmaris Marina te liggen en het Pineapple restaurant ernaast nog gewoon open en druk om 23:00. We voelen ons gelijk weer thuis.

En dat na 2 weken Nederland waar we van het ene hoogtepunt in het andere rolden. Natuurlijk onze kleinzoon James, maar ook de 90e verjaardag van mijn moeder en de bruiloft van Zwagerin en Zwagert Sandra en Rob.

We blijven dit keer “slechts” 6 weken op de boot. 18 Juli vliegen we terug naar NL voor een maand met nog meer hoogtepunten. Van 10 tot 18 Juli komen Laura en onze nieuwe schoonzoon Alex over uit Melbourne om een weekje mee te varen vanaf Bodrum. 30 Juni komt onze grote Turkse vriend Hasan Kacmaz een paar dagen meevaren. We hebben deze stint daar dus een beetje omheen gepland en hebben geen haast.

De Zuidwestelijke Turkse kust tussen Bodrum en Marmaris bestaat uit 2 grote baaien (meer zee-armen: Gokova en Hisaronu) met daarin ontelbare kleine baaitjes. De één nog mooier dan de ander. Hisaronu hebben we deels al eens verkend. De Gokova baai wordt voor ons ook een nieuw gebied dat we met Laura en Alex gaan verkennen.

Na twee dagen in Marmaris vertrekken we voor de enorme tocht van 12 zeemijl richting Kumlubuku baai en yachtclub. Als er 2 stukken hout drijven en er iemand een kebab weet te verbranden noemen ze hier al iets een “Yachtclub” maar dit is wel van een wat ander niveau. Een aanrader van onze Turkse vrienden die we sinds zeer goede ervaringen vorig jaar serieus nemen.

Het blijft voor een Hollandse jongen nog steeds bijzonder om midden op zee in zo’n grote, open baai gewoon aan een steigertje vast te knopen…zonder met steiger en al het strand op gesmeten te worden…

DCIM100MEDIADJI_0020.JPG

DCIM100MEDIADJI_0024.JPG

We blijven hier een paar dagen want het is goed toeven hier. Naast ons legt een dag later een fraaie Fleming 75 (soortgelijke trawler als Mr.Bean2…maar dan een stuk groter) aan waarop de dochter van de eigenaar zo’n 10 gasten entertaint en de boot gerund wordt door een betaalde Zweedse kapitein en zijn vrouw. Leuke vent met veel verstand van boten. Ze hadden de Fleming overgevaren vanuit Amerika. Mocht je nog 2.7 miljoen dollar hebben liggen…ze is te koop.

Dan een nog korter hopje langs de kust naar de Ciftlik baai. Een stuk kleiner dan Kumlubuku en in de ingang ligt een eiland. Door de idyllische ligging een stuk meer restaurants met steigers of wat daarvoor moet doorgaan. Als je aan komt varen staan ze je allemaal te lokken door met vlaggen te zwaaien. Wij kiezen voor Rafat Baba

Belinda houdt al sinds 1997 elke dag een dagboek bij van onze bootreizen. Hier besluit ze om de dagboeken tot ca. 2006 toen Laura en Ricardo nog meevoeren, voor het nageslacht veilig te stellen en toegankelijk te maken door ze over te typen en in de Cloud te zetten. Lekker modern. Het boven water halen van de oude dagboeken leidt tot veel aha erlebnissen van de vaak hilarische momenten met kinderen op reis. Wordt vervolgd…

Van Ciftlik gaat het naar Serce Limani. Hier zijn we eind vorig jaar al eens geweest. Het is een bijzondere volledig omsloten inham met slechts een kleine opening. Hassan runt hier zijn Captain Nemo restaurant samen met broer en moeder. Wij krijgen van hem een eigen steigertje toebedeeld. Capt. Nemo is een fenomeen in deze buurt. Los van de fraaie ligging komt dat vooral omdat Hassan een groot komiek en entertainer is…of vindt dat hij dat is.

Hassan is nogal geïnteresseerd in vrouwelijk schoon en als we hem vertellen dat we misschien wel met onze dochter langs gaan komen, doet hij voor die avond direct zijn knappe shirt en broek aan…voor de foto.

Een baaitje verder is Bozukkale, een grote baai met drie restaurants. Eind vorig jaar zijn we hier bij Alibaba geweest. Nu gaan we naar Loryma aan het hoofd van de baai. De mannen die onze lijnen aanpakken komen gelijk een welkomstthee brengen. Nu we het einde van dit schiereiland naderen valt op dat het landschap steeds droger en ruiger wordt. We zitten inmiddels in een gebied waar je alleen met een boot (of helikopter) kan komen. De uitzichten tijdens een hike rond de baai zijn schitterend en moeilijk op een foto te vangen.

Tijdens die hike komen we bij het derde restaurant: Sailor’s House. Zelfde concept: krakkemikkige steiger, leuk tentje en een familie die keihard moet werken om de boel een beetje draaiend te houden. Groot verschil is eigenaar Mustafa een jonge enthousiaste vent die ons zijn hele bedrijfje wil laten zien. Zijn tuintje waarin alle groenten verbouwd worden, zijn familie met 2 jonge kinderen die nog niet veel last hebben van gaming duimen. Hij vraagt of we zin hebben mee te gaan de bergen in met zijn paard om oregano te snijden…gezien de hitte slaan we die even over. We beloven wel dat we de volgende dag met de boot langskomen.

Dus de volgende dag de kortste tocht ever. Binnen de baai van het ene naar het andere restaurant. Omdat er nogal wat wind wordt verwacht krijgen we uiteindelijk 3 mooring lines van Mustafa. Eentje moet hij nog even opduiken en op 6 meter diepte opnieuw goed bevestigen…No Problem.

De volgende ochtend is de laatste schooldag voor zijn dochtertje en gaat hij met zijn dochter, vrouw en vader (opa) met hun eigen open visboot richting Marmaris…met stevige wind een tocht van zeker 4 uur…No problem.

Wij gaan met diezelfde wind de kaap ronden richting Bozburun. Na al deze dagen in baaien wordt het tijd voor wat proviandering. Altijd bizar hier te merken wat een invloed de bergen op de wind hebben. Tijdens dit tochtje van 13 zeemijl hebben we zowel windstilte als 30 knopen wind (F7) gehad.

Bozburun is een Arti-farti plaatsje en haventje in een schitterend eilanden en baaien gebied.

We blijven 3 dagen in het haventje liggen tegenover Osman’s Place. Dat is de lokale hangout voor de cruisers. Natuurlijk gaan we ook nog even met Teddy naar de yachtclub in de baai waar we mooie herinneringen hebben…maar het management lijkt veranderd. Nog steeds mooie locatie, maar ongeïnteresseerd personeel…helaas.

We komen hier Frits en Carla tegen. Een Rotterdams stel dat al jaren door de Med hobbelen op een 30 jaar oude 60-voet Koopmans 2-master. Voor kenners een echt schip. Ook komt Thomas Krofta, een oud collega, en gezin langs. Zij hebben afgelopen winter een zo goed als nieuwe Jeanneau 51 gekocht. Mooie moderne zeilboot. Wij met teddy naar de plek waar ze geankerd liggen. Erg leuk om hem weer te zien en een biertje te drinken met deze Bavarian aus Munich. Op de terugweg onderscheppen we Frits en Carla die hier ook geankerd liggen…en het werd nog een late avond aan boord van de Meteor.

De volgende dag gaan wij ook buiten de haven ankeren om te kunnen zwemmen en de omgeving met teddy te verkennen.

En dan is het de hoogste tijd voor een volgende baai: Dirsek. De eerste in het Hisaronu gebied. We kiezen ervoor aan te leggen aan het betonnen kadetje. Het water is hier bizar helder en de rotsen lijken erg dichtbij te liggen… Kortom een bilnaadbevochtigend momentje bij het achteruit inparkeren…maar alles gaat goed. Uitbater Ali is erg trots op zijn foto’s met Ronald Koeman en John de Mol die met een groot gezelschap in deze baai waren op een 45 meter superjacht en bij hem hebben gegeten.

Als je de dagelijkse praktijk in deze omgeving bekijkt…en daar hebben we tijd genoeg voor…dan valt op dat de mannen vooral om een tafel zitten thee te lurken en verhalen vertellen en de vrouwen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat keihard werken. Vee managen en voeren, kippen voeren, grote bossen hout sprokkelen, de boel schoonmaken, brood bakken…etc… ’s morgens wordt een bootje volgeladen met verse eieren en net gebakken brood en vaart zoonlief langs alle geankerde boten om de boel te verkopen.

Dan naar Orhaniye de laatste baai in Hisaronu en waarschijnlijk de mooiste.

Daarover en de verdere trip op weg naar de opstappers de volgende keer meer.

Cheers, André

Climate change

“This is the best time to be here” zegt Bulent terwijl hij nog een keer aan zijn sigaar lurkt die al een tijdje alle vuur verloren is. Wij zijn al een paar weken verbaasd over het weer. Afgezien van 2 mindere dagen in Marmaris wil het maar niet ophouden met volop zon en ca. 25 graden…en we zitten inmiddels ruim in november. Nog belangrijker voor ons als zondagse-motorboot-vaarders: het waait niet…Mr.Bean2 is al weken geen golfje van betekenis tegengekomen…en dat is heel anders dan hier in hoog-zomer. Dit is de gemiddelde zeegang:

Voor ons is het voor het eerst dat we dit jaargetijde hier meemaken en zijn dus benieuwd of dit “normaal” is. Volgens de meeste Turken wel…alhoewel het seizoen de laatste jaren wat langer is geworden. Onze vrienden Bulent en Özlem, waar we naast liggen in Sögüt, waarschuwen dat het vanaf half november om gaat slaan…we gaan het beleven.

Het “seizoen” wordt hier veel meer door de kalender dan door het weer bepaald. Veel restaurants en toeristische dingen zijn inmiddels gesloten. Los van wat verdwaalde Engelsen en Duitsers en de gezellige Russen op huurboten komen we weinig meer tegen. We varen door een soort van ideale vakantie omgeving zonder mensen die er op vakantie zijn.

Ik had jullie vorige keer achtergelaten in de Sögüt baai waar we bij toeval naast de Nauticat44 van Bulent en Özlem Gulcen afmeren. Het zijn de eigenaren van Beachclub Paparazzi in Cesme en we lijken elkaar steeds weer te ontmoeten (Halki, Tersane en nu hier). Leuke mensen die een aantal maanden buiten het hoogseizoen op hun boot wonen en varen.

We liggen aan de steiger van het Octopus restaurant. Het daadwerkelijke dorp ligt een paar km landinwaarts in de bergen. Langs de kust van deze schitterende baai zijn alleen maar wat restaurants, toeristische meuk shops en de vissers en Gullets. Natuurlijk moeten we ’s avonds gaan eten bij Octopus begeleid door de gebruikelijke katten.

DCIM100MEDIADJI_0003.JPG

DCIM100MEDIADJI_0005.JPG

DCIM100MEDIADJI_0007.JPG

DCIM100MEDIADJI_0010.JPG

Prima eten maar de Gulcens, die hier bekend zijn, kennen een veel beter restaurant hoog in het dorp: Manzara, dat zoiets als “het uitzicht” betekent. Nu vind ik een restaurant dat het van zijn uitzicht moet hebben altijd verdacht…maar Bulent heeft de uitbater al aan de telefoon en regelt dat we de volgende dag worden opgehaald. Het is een geweldige tent. Vanaf het ophalen door keurige vent met schort in een VIP-busje bij de boot tot het geweldige en bijzondere eten…en natuurlijk het uitzicht. Duidelijk 1 van de betere plekken die we in Turkije zijn tegengekomen!

De volgende dag gaan we na een roerend afscheid een klein stukje verder naar Bozburun. Leuk plaatsje met dorpshaventje in wederom een schitterend eilanden en baaien gebied. Hier worden veel Gullets gebouwd…soms op redelijk professionele werven, maar je ziet er ook voldoende half afgebouwd in achtertuinen en andere obscure locaties.

In het haventje waar je zomers moet vechten om een plekje als je er überhaupt al in komt, is het nu zo leeg dat we gewoon langszij aan de kade afmeren. “No problem”. We komen hier de “Wind expedition” tegen. Een catamaran met Kurt en Raphael, een homostel uit New York, en hun zoontje Gabriel. Zij zijn bezig met een wereldreis en als ex-leraren onderwijzen ze Gabriel onderweg. Leuke lui die na de Med de Atlantic overgaan naar Brazilië waar Raphael vandaan komt (check hun FB page “the Wind Expedition”).

Met Teddy gaan we de baai in. Onder andere naar de Bozburun Yacht Club waar we vorig jaar met de Lamersjes al mooie herinneringen hebben gemaakt. Ondanks dat de tent zo’n beetje gesloten is, is het welkom allerhartelijks en worden we direct uitgenodigd wat mee te eten en drinken.

Van Bozburun gaat het om de kaap heen naar Kuzubuk (Neighbours) een Taverna aan een mooie baai en aanrader van de Gulcens…die we na Manzara heel serieus nemen. Het is weekend en het steigertje loopt behoorlijk vol met Turkse boten waarvan de meeste elkaar ook kennen…een soort van Brielse Meer…maar dan anders…en zonder de dagjesmensen die hun caravan neerzetten, een uurtje druk zijn met de voortent, daar dan voor gaan zitten, en dat ’s avonds allemaal weer opbreken.

Regelmatig komen we Turken tegen die jaren in Nederland hebben gewoond en Nederlands spreken. Zo ook hier. Leuke mensen op een zeilbootje…die blij waren dat ze hier weer terug zijn. Als je de foto’s ziet is dat niet moeilijk te begrijpen.

Alhoewel het hier een uiterst saai en vervelend bestaan is, want de volgende stop is weer zo’n klotebaai. Bij het dorp Selimiye dit keer. En weer is het adembenemend mooi. We meren hier af bij een steiger van een gesloten restaurant maar gelukkig zijn er genoeg poesjes die de boel levendig houden. Het grote evenement hier is elke ochtend de aankomst van een lokaal vissersbootje naast ons. Die vissen ’s nachts en komen meestal terug met grote garnalen, rode poon, octopus en calamari. Bij gebrek restaurant van de steiger bakt Belinda zelf de verse rode poon…erg lekker!

We komen hier ook wat van de verdwaalde Engelse toeristen tegen “we just looked for the best weather forecast this week en booked Selimiye”. Zij zitten als enige gasten in 1 van de vele kleine pensionnetjes hier en komen ’s avonds nog ff op Mr.Bean buurten voor een borrel. Ze zijn grote Rowan Atkinson fans…dus op de juiste plek! Interessante mensen die veel over de wereld hebben gezworven. Hij als journalist, zij als archeoloog. Ze hebben onder meer een aantal jaar in Zuid-Oost Turkije gewoond bij een archeologische site en spreken goed Turks.

Na Selimiye gaan we richting Symi/Griekenland. Daar zijn we inmiddels al 2 keer geweest en is 1 van onze favorieten. We zijn vooral benieuwd hoe dit er buiten het seizoen uitziet. Dat is bijna surrealistisch. De haven die zomers een groot theater is van kruisende ankers en mensen vechtend om een plekje is nu…leeg. Mr.Bean2 eenzaam aan de kade in Symi:

Op de kant is het overigens nog behoorlijk levendig. Dat blijkt te komen door de belangrijkste religieuze dag hier: St.Michael’s day. Dit trekt allerlei gelovig gespuis aan dat vooral de terrassen bevolkt. Toeval of niet maar de volgende dag hebben we de eerste dikke bewolking en later zelfs een regenbui vergezeld van allerlei andere religieuze ervaringen zoals een originele Jakob’s ladder die neerdaalt op de klokkentoren in de haven:

…en wat te denken van deze ontdekking op de begraafplaats bij het kerkje. Ladies and Gentlemen we’ve got him!

Verder is Symi vooral…Symi…een heel bijzonder plekje. Of zoals een geboren Symioot, die nu in Qatar woont en piloot is bij Qatar airways, waarmee mee zitten te lunchen zegt: You’re on Symi now, life is good!

Daarover en de terugreis naar Kas via Rhodos, de volgende keer meer.

Cheers, André