Old friends and other antiquities

“Are you waiting for me?” vraagt een dame op Dalaman airport aan mij. Ze is niet bepaald een 25-jarig fotomodel dus ik roep niet gelijk Ja. Tussen de rij met mannen-met-bordjes ben ik waarschijnlijk de enige die weet hoe de mensen waarop hij wacht eruit zien. Mijn bordje hangt dus onleesbaar naar beneden tot groot ongenoegen van de mensen-die-op-zoek-zijn-naar-een-bordje-met-hun-naam-erop. Dit leidt dan weer tot grote hilariteit onder het groepje mannen-met-bordjes.

We wachten op Simone en Erik Lamers. Goede vrienden die een weekje mee gaan varen op Mr.Bean2 die we voor de gelegenheid hebben afgemeerd bij het Yacht Classic hotel in Fethiye. Erik verwacht een auto van het hotel die hun oppikt. Omdat we die dag toch een auto hebben gehuurd gaan Belinda en ik ze zelf ophalen…maar natuurlijk wel met een door Belinda vakkundig gefabriceerd bordje…je gaat natuurlijk voor de volledige ervaring!

Na een mooi weerzien alles in de Fiat Linea gepropt en in het donker door de bergen naar Fethiye…installeren en tukken.

De vorige keer waren we nog in Kas Marina. De eerste stop richting Fethiye is Kalkan. In deze Engelse enclave zijn we al eens geweest. Leuk stadshaventje waar we al begroet worden door de havenmeester. De naam van onze boot is in dat opzicht een gouden greep. In de meeste plaatsen worden we direct weer herkend…alhoewel dat niet altijd een voordeel is…

Volgende stop is Olüdeniz. Mooie baai net naast de landtong met het enorme strand van dit toeristencentrum. Wij hadden verwacht dat het seizoen al wat ten einde zou lopen, maar het is nog behoorlijk druk met alle piratenboten, parasailing en ander luidruchtig vermaak.

Vanaf hier moeten we natuurlijk even langs Julie, de Nederlandse die met haar Turkse man de taverna in de Karacaoren baai runt. Zij is in verwachting en dit keer ontmoeten we ook haar moeder die op bezoek is. Best bijzonder op zo’n afgelegen plek waar je alleen met een boot kan komen. Belinda neemt Nederlandse tijdschriften voor haar mee en moet natuurlijk alles weten over de zwangerschap. Omdat ik op onverklaarbare manier een tennisarm heb ontwikkeld mag ze dit keer ook de waterlijn van groei ontdoen… Prima deal: wel de voordelen en niet de nadelen van tennissen!

En dan zijn we bij de Yacht Classic. Daar voelt het al een beetje als thuiskomen. Wat een leuk hotelletje/marina is dit toch…ook voor de landrotten: mocht je nog eens deze hoek van Turkije willen bezoeken en niet willen verzuipen in Russen, Tattoos en all-inclusive buffetten, boek een kamer bij Yacht Classic Fethiye.

De eerste dag met de Lamersjes beschikken we nog steeds over de Fiat Linea dus eerst maar eens de bergen in naar Kandyanda. We zijn de enigen op deze indrukwekkende site in het bos.

’s Avonds natuurlijk eten bij Yacht Classic op het terras aan het water. Natuurlijk moesten we ook door Erik’s 50e verjaardag van een paar weken geleden nog eens dunnetjes overdoen…later op de boot liep het nog verder uit de hand tot het punt dat er klachten van andere boten kwamen over de uitbundige jeugd op Mr.Bean2.

De volgende ochtend dan maar op de vlucht naar de Gocek baaien. Om te beginnen naar de familie op Tersane eiland. Ook hier weer een heel warm ontvangst ondanks dat het grootste deel van de familie (helaas) in Fethiye zit. Het blijft een heel bijzonder en verlaten plekje met de fraaiste zonsondergangen….en lekker eten!

Gocek, het St.Tropez van Turkije…zeggen ze. Erg leuk plaatsje en heel veel superjachten…maar daar houdt de overeenkomst wel op. We liggen voor de 2e keer in de Skopea Mega Yacht Marina…dat betekent dat we in het donker liggen tussen de zeekastelen…wel leuk om een keer te zien.

Wall Bay is de volgende stop. Voor de trouwe Mr.Bean2 volger – en wie is dat niet – een bekende plek. Een bizarre over de top taverna, alleen bereikbaar met boot, compleet met bibliotheek, nieuwe haven, strand. Veel Megajacht publiek dat hier met de dinghy langskomt…dinghy’s die groter zijn dan veel afgemeerde bootjes. Hier ook aan het einde van de dag ineens slecht weer met onweer en wind. Veel geankerde boten die moeten gaan varen om van de rotsen af te blijven en kleinere bootjes die de veilige Wall Bay steigers opzoeken. Wij zijn net met een enorme hike bezig naar het badhuis van Cleopatra en gaan even schuilen bij “Amigo’s”. Dat is de uitbater van het bijzondere etablissement in 22-fathom bay die nu hier een paar houten keten aan het timmeren is. We noemen hem zo omdat hij tegen iedereen “Amigo’s” roept.

De volgende dag blijven we in Wall Bay en gaan we met Teddy even om de hoek bij Amigo’s kijken…een bijzondere verzameling…maar gelukkig wel met bier en wijn…en katten…en everzwijn… Die zitten hier in het bos en mag je niet schieten…maar ja er kan er ineens eentje dood op je bbq vallen…toch?

Het steiger en timmerwerk is hier ook van een bijzondere kwaliteit. De meeste spijkers steken er nog half uit. Iets dat Belinda merkt als ze met een wulpse sprong in Teddy wil stappen en met haar jurkje blijft hangen.

’s Morgens vroeg uit de veren want na alle korte stukjes gaan we vandaag wel ruim 30 zeemijl varen naar de Ekincik baai. Dit is voor ons ook de eerste keer. Onderweg hebben we nog een tijdje een dolfijn voor de boeg. Iets dat Simone en Erik nog niet eerder hebben meegemaakt en altijd bijzonder blijft.

In Ekincik komen we terecht in MyMarina. Schitterend gelegen tegen hoge kliffen is een beroemd restaurant met een kleine marina.

We spreken af met een oude schipper op een open bootje om de volgende dag met hem de Dalyan rivier op te gaan naar het antieke Kaunos en Dalyan. Dit is een bijzonder moeras gebied dat is ontstaan door rivierafzetting. Kaunos, dat nu een paar km landinwaarts ligt was in de oudheid een belangrijke havenstad. Jafar, zo heet onze schipper, brengt ons eerst naar een steigertje bij Kaunos. Deze site is veel indrukwekkender dan ik had verwacht. Leuk om te zien dat met name ook Erik zeer geïnteresseerd raakt in deze ouwe rommel…zal de leeftijd wel zijn…

Naar goed toeristisch gebruik moeten we ook zelf op de foto waarbij we geleerd hebben dat dat niet meer serieus kan zonder “Barbie feet”. Dat blijkt gelukkig weinig met dat overdreven mokkel te maken te hebben die haar enige hersencel bij de plastische chirurg is kwijtgeraakt, maar met de voetjes van het poppetje van Mattel. Natuurlijk een goed moment voor Erik een nieuwe rage te introduceren: de Ken-piemel. Wij hebben uit betrouwbare bron dat die er helemaal niet is…met dank aan Mattel.

Na dit hoogtepunt is het tijd om door te varen richting Dalyan. Afgezien van een lunch mis je daar helemaal niets aan. Een dorpje dat alle sporen vertoont van elke dag onder de voet te worden gelopen door koelkastmagneetjagers. Dit alles onder het indrukwekkende toeziend oog van de Lyciërs uit hun rots tombes.

Voor onze 50-plusser was het toch allemaal wat veel geworden zoals je kan zien. ’s Avonds was het alweer tijd voor een roerend afscheid. Waar de Lamersjes zich al een dag wat druk maakten over het op tijd zijn van de taxi op deze afgelegen plek en het feit dat de grote koffer een heel stevige berg op getild moest worden voordat ze bij de parkeerplaats zijn…is dit Turkije…dus de chauffeur staat 15 min voor de afgesproken tijd al naast de boot (niet boven bij zijn auto) en sjouwt de 25kg koffer op zijn nek de berg op. Mooi land met mooie mensen en daar past de familie Lamers prima tussen!

Wij varen de volgende dag naar Marmaris. Daarover de volgende keer meer!

Cheers, André