In Alanya komt er een einde aan een indrukwekkende road trip door dit boeiende land. Alanya is een soort Turks Benidorm en een cultuurschok na alle hoogtepunten waar we geweest zijn. Twee veel te vette meiden in niet passende korte rokjes die hier rondlopen met een fles bier in de hand kunnen het niet beter illustreren (helaas…of gelukkig maar… geen foto). Ook de binnenlopende, uiterst classy, toeristenboot behoeft verder geen toelichting.
Zover het oog reikt is de kust volgebouwd met de meest idioot kolossale all-inclusive kampementen voor mensen die van Turkije en de Turken niets gaan meemaken…en dat alles vlak naast de wieg van onze beschaving: Mesopotamië. Dit is het tweestromengebied tussen de Tigris en Eufraat rivieren waar we de afgelopen weken hebben doorgebracht.
Dat begon met een rit van Cappadocia naar Mount Nemrut. Onderweg vallen twee dingen op: de politiecontroles worden serieuzer met gepantserde wagens en indrukwekkend uitziende jandarma’s met machinegeweren, en de ge-tie-rapte bodemplaat van de Fluence komt op hogere snelheid toch weer los. Voor het laatste rijden we in Estiban naar een garage langs de weg. Na een kwartiertje wachten tot ze met de huidige Kia op de brug klaar zijn wordt onze Franse vriend op de brug gereden. Even een paar schroeven hier en daar erin en helemaal klaar…en de kosten: niets…”it’s a gift” zegt de garagehouder nadat we zijn koffie hebben opgedronken.
Ondertussen vraag ik me af welke masochist er in allahsnaam in een Franse auto gaat rijden. Het heeft de onbetrouwbaarheid van een Italiaan…maar dan zonder het karakter en de lol.
We hadden in Cappadocia al de tip gehad door te rijden naar het gehucht Karadut tegen de berg. Een paar huizen en een schooltje op 1400m hoogte. We gaan eerst naar Hotel Euphrat…maar ondanks de optimistische manager stellen wij vast dat dat nog niet echt klaar is om mensen te ontvangen. Dan naar Pansiyon Karadut met eigenaar Huseyin. Een krakkemikkig maar authentiek geheel…leuk.
Er zit alleen nog een jong Frans stelletje in het Pansiyon dus de keuken is nog niet open. Huseyin nodigt ons uit om ’s avonds bij hem thuis met zijn familie te komen eten. Hij blijkt de zoon van Bayram en 1 van zijn 7 kinderen. De hele familie woont traditioneel samen in hun boerderijtje. Centraal in de kamer staat een hout gestookte kachel/kooktoestel…verder liggen er vooral tapijten en wat kussens…en dat is het…afgezien van de TV en een poster van Erdootje in een soort van Stalinistisch thema…ik onthoud me dus maar even van politiek gewauwel. De vrouwen zitten apart en zorgen wel voor het eten maar eten niet mee. Er heerst wel een heel warme sfeer…en het eten is heel goed.
We hebben met Huseyin afgesproken dat hij ons de volgende dag in zijn auto rond gidst langs een paar hoogtepunten in dit gebied. Hij doet dit vol overgave en we moeten ook overal van hem op de foto. Dit was het Kommagene rijk rond het begin van de jaartelling. Koning Antioch was de meest megalomane van de types die dit een beetje bestuurden. De beroemde piramide-achtige grafheuvel op de top van de berg Nemrut is dan ook hoogstwaarschijnlijk van en voor hem. Hieromheen is een tempel en zijn allerlei hoofden van de goden geplaatst…een surrealistisch tafereeltje…zeker als je bedenkt dat de stenen hiervoor niet van deze berg zijn en dus naar boven gebracht…2200m.
In de vorige episode ben ik al ingegaan op de automobiele uitdagingen met Huseyin’s Opel (die zijn inmiddels in Franse handen met bijbehorend gedrag), maar uiteindelijk bereiken we de top met een adembenemend uitzicht.
De volgende dag gaan we eerst naar Hasankeyf. Dit is een historische stad die op het punt staat onder water gezet te worden door de bouw van een stuwdam. Inmiddels is het water al aan stijgen en worden veel historische zaken verplaatst.
Boven het oude dorp wordt een geheel nieuw dorp gebouwd waar de inwoners heen gaan. De uitspanningen in de rivier waar we een bakkie doen lijken niet helemaal gebouwd op het stijgende water want het stallen steigerwerk in de Tigris kreunt, rammelt en trilt door de kracht van de stroming. Aan de overkant is een ingestort etablissement een stille getuige…
Hierna keren we zuidwaarts richting Midyat. We komen in het gebied met een substantiële christelijke Syrisch orthodoxe gemeenschap. Hiernaast is het hier vooral Koerdisch. Voor de Turken zijn zij vooral het probleem. Niemand maakt zich hier druk over Syrië, IS of welke oorlog er ook aan de hand is op een paar km afstand…het probleem zijn de Koerden die streven naar een eigen land. Midyat kent nog steeds een Christelijke wijk met kerken en fraaie huizen.
Dan Mardin. Schitterende stad tegen 1 van de laatste hellingen gebouwd voordat de Syrische vlakte begint. we zitten hier zo’n 15km van de Syrische grens en vanuit ons fraaie hotel kijken we daarop uit. Tot mijn stomme verbazing ziet het eruit als Nederland. Groene weiden, dorpjes, stroompjes…terwijl in mijn hoofd hier zand, droogte en kamelen horen te zijn.
Mardin is vooral Koerdisch. Geweldige stad met erg leuke mensen…en veel Turks toerisme. Buitenlanders kom je hier amper meer tegen. Ook hier een actieve christelijke gemeenschap met veel historische kerken. Leuk om een Bijbel in het Arabisch op de kansel te zien liggen.
Natuurlijk willen we ook nog even een kijkje nemen in de schitterende Moskee die hier tussen staat. Dus knoopt Belinda haar vestje even om haar hoofd. Als we de binnenplaats oplopen komt er gelijk een oud mannetje aanlopen om ons thee (Cay) aan te bieden.
Er is hier ook nog een schitterend museumpje waar dit 4000 jaar oude model van een wagen mijn mond even deed openvallen…
Ik heb de foto ook naar Renault gestuurd…kunnen ze misschien wel 4000 jaar overslaan qua ontwikkeling…een F1 motor heb ik helaas niet voor ze kunnen ontdekken.
Na misschien wel 1 van de beste diners ooit in het Bagdadi restaurant gaan we de volgende dag richting Sanliurfa, meestal gewoon Urfa genoemd. Onderweg bezoeken we een actief Klooster opgericht in 493!
Maar het echte hoogtepunt onderweg zijn de vrij recente opgravingen bij Göblekitepe. Deze hebben de theorie over de oorsprong van onze beschaving behoorlijk op zijn kop gezet. Hier zijn en worden fraai bewerkte tempels opgegraven van 12000 (!!) jaar oud…dat is het begin van het stenen tijdperk…toen we nog geacht werden jagers/verzamelaars te zijn…blijken we nu ineens prachtige tempels te hebben gebouwd.
Urfa is een grote stad met heel veel historie. Hier is Abraham geboren, voor zowel Islamieten als christenen de “vader van de profeten”. De grot van zijn geboorte en waar hij zich schuilhield voor Koning Nemrod is nu onderdeel van een Moskee…dus weer vest om de knar geknoopt en even kijken. Voor veel bezoekers is dit het eindpunt van een pelgrimstocht. Je kan hier het heilige water uit de bron drinken, je ermee wassen en meenemen in een plastic fles waar het land mee vol ligt.
Hiernaast is er ook veel werk gemaakt van de vijver die Abraham in samenspraak met God heeft gecreëerd toen pyromaantje Nemrod hem in de fik wilde steken. Als bonus hebben Ab en God toen de sintels in goudvissen veranderd…hoe die ondertussen in karpers zijn veranderd verteld het verhaal niet… Tis wel een fraai geheel geworden.
Verder is Urfa vooral een stad met Arabische sfeer. Grote Bazaar, erg druk op straat, amper buitenlanders, geen alcohol…en omdat we in het weekend zijn en het best druk is, hadden we niet veel keus qua hotel en kwamen we in het splinternieuwe Asil Hotel tercht…aan de Syrische grens…I kid you not…
Ten zuiden van Urfa op de grens ligt Harran. Dit is de langst bewoonde nederzetting ter wereld (6000 jaar). Nog steeds leven hier mensen in de lemen “honingraat” huizen. Leuk om even te zien…als je de zwermen met agressief bedelende kinderen van je af kan houden…en de “follow me to my authentic house, I’m guide” kan afpoeieren.
De volgende dag terug naar de kust. In Gaziantep stoppen we bij het Zeugma Mosaic museum. Door alle stuwdam projecten lopen hier en daar wat historische sites gevaar. Zeugma is zo’n Romeinse stad waar in korte tijd alle mozaïeken zijn verwijderd en er een heel nieuw museum voor is gebouwd…en je gelooft je ogen niet als je de staat en schoonheid van deze zo’n 2000 jaar oude kunst ziet.
Alanya! Ooit een fraai stadje op een hoge kaap met grote burcht en haventje. We zitten in het briljante Villa Turka in de burcht. Een oude Ottomaanse villa met wat mooie kamers. Om het oude stadje heen veel beton waarin selfiesticks met daaraan bevestigde toeristen worden verwerkt. We zijn weer terug…
Vandaag is Mr.Bean2 eindelijk weer te water gegaan. De volgende keer dus weer nautische avonturen!
Cheers, André
mr.bean2 