Gelukkig heel veel klachten gehad over het uitblijven van dit blog. Belangrijke oorzaak is dat de spanning op Mr.Bean2 tot het kookpunt gestegen is. Morgen vliegen we naar Nederland omdat de geboorte van Senna gepland is. Senna blijkt een dwarsligger…een echte Huizing.
We gaan voor de volledige vluchtelingen experience want we zijn dakloos. Ons huis is nog verhuurd tot 25 augustus. Vrienden Jan en Nike verzorgen de opvang in hun bootvluchtelingen–AZC in Almere Haven. Nu we een Turks Residence Permit hebben neem ik aan dat we ook aan de Integratiecursus moeten. Ik heb al even een proefexamen gedaan. Vraag 23 is: Opa’s en Oma’s wonen die in Nederland bij hun kinderen of wonen ze apart? …ik denk dat ik in dit kader slecht nieuws heb voor Ricardo en Linda…
Alhoewel verreweg de belangrijkste, was het de afgelopen weken niet de enige Countdown. 2 augustus zouden we onze dochter Laura weer gaan zien na 9 maanden backpacken in ZO-Azië en werken in Melbourne. Zij vloog daarvandaan naar Antalya evenals Arjan een vriend uit Amsterdam die een weekje ging meevaren. Wij dus met Mr.Bean2 naar Antalya en het werd een mooi weerzien! …en ze is nog steeds kampioene in hoeveelheid-zooi-uit-een-kleine-tas-toveren!
Vorige keer waren we op weg naar Fethiye voor nog een Countdown. 15 julie zouden vrienden en buren Johannus en Paulien langskomen om een weekje mee te varen. We meerden daar af bij wat inmiddels onze stamkroeg is: het Yacht Classic hotel. Daar pikken we ze op en gaan de volgende dag een aantal baaien in het Gocek gebied langs. Dit is inmiddels bekend terrein voor ons, maar niet minder fraai. Natuurlijk gaan we langs onze favorieten: de familie op Tersane eiland en Wall Bay waar we dit keer ook eens in de bibliotheek gaan kijken. Vervolgens nog Karacaoren baai waar Nederlandse uitbaatster Julie steeds zwangerder wordt.
Dan naar Kas Marina waar Johannus en Paulien ons na een mooie week weer gaan verlaten. Inmiddels zijn Belinda en ik er wel uit. We gaan hier een jaarcontract nemen. Zowel het plaatsje als de haven voelen al een beetje als “thuis”. Zo creëren we voor het komende jaar waarin voor ons veel gaat gebeuren in NL (vooral Senna!) een basis om wat makkelijker en frequenter heen en weer te kunnen vliegen.
Om niet in de knoop te komen met de 3-in-6-maanden visa regel vragen we ook een Residence Permit aan. Daarmee kunnen we een jaar lang in- en uitreizen en zo lang blijven als we willen. Na een on line aanvraag die de Marina voor ons verzorgd, moeten we ons bij een speciale ambtenaar vervoegen…en dat is iets ingewikkelder dan we verwacht hadden. Helaas troffen we deze man op een dag waarop hij ’s morgens door zijn vrouw was geslagen en zoekende was naar een mogelijkheid zijn autoriteit bot te vieren…wij kwamen als geroepen…
Lang verhaal kort heeft zelfs hij ons niet dit mooie land uit kunnen jagen en hebben we nu dus een Permit. Vervolgens naar Antalya. Eerste stop Kekova gebied waar we ook al met René en Babette waren.
Dan Finike. Daar komen we ook in een Setur Marina, dezelfde groep als die van Kas (en nog 12 andere in Turkije en Griekenland). We hebben een mooie deal dat we in al die havens “gratis” kunnen liggen op basis van ons jaarcontract met Kas marina.
We hadden Finike ook op ons lijstje als mogelijkheid voor een contract. Nu we er zijn, zijn we heel blij voor Kas te hebben gekozen. De haven is wat verwaarloosd en de plaats is een echte agrarische werkstad. Weinig tot geen restaurants en al helemaal geen etablissementen waar alcohol geschonken wordt. In het achterland is wel een bijzondere opgraving, Lymira. Dit is een Lycische stad uit de oudheid waar een rivier doorheen loopt en inmiddels een soort van recreatieterrein. Bizar om bijvoorbeeld rond te zwemmen in een Byzantijnse kerk.
De haven is wel een socialere omgeving dan Kas. Het is duidelijk dat dit al veel langer bestaat en er een soort van community is van krasse knarren die semi-permanent op hun boot wonen. We moesten zelfs aanschuiven bij de wekelijkse BBQ met veel bijzondere mensen zoals een Zuid-Afrikaans stel dat in Zuid Afrika hun eigen stalen zeilboot heeft gebouwd en via Madagascar en Egypte hier naartoe is gekomen. “Eigenlijk houden we helemaal niet zo van zeilen, maar we houden erg van deze lifestyle”.
Na Finike ronden we kaap Taslik Burnu om vervolgens Noordwaarts langs een erg steile kust richting Antalya te gaan. Erg fraai! We overnachten in de Cineviz baai bij Olympos.
De Setur Marina in Antalya ligt midden in de commerciële haven en een industriegebied…niet de meest inspirerende omgeving. Antalya daarentegen heeft een mooie oude haven (niet voor jachten) en centrum.
De volgende dag halen we Laura van het vliegveld. Geweldig om haar weer te zien! Een andere ontmoeting waar we naar hadden uitgekeken is met grote vriend Hasan Kacmaz, de man die ons al ruim een jaar helpt met van alles en nog wat in Turkije. ’s avonds gaan we met zijn 3en naar zijn kantoor in Antalya. Hij is nog steeds betrokken bij de opzet van nieuwe Marina’s en geïnteresseerd in onze ervaringen. Na nog wat toeristische omzwervingen gaan we naar zijn fraaie huis en zijn vrouw. Erg leuke mensen!
Vervolgens neemt hij ons mee naar zijn vaste restaurant voor een briljant diner. Als we terugkomen bij hem thuis meldt ook Arjan, die net geland is, zich daar. Het feest is compleet!
De volgende dag vertrekken we weer in de richting van Kas. Eerste stop is Phaselis. Mooie baai in de overblijfselen van een haven van deze stad uit de oudheid. Die schoonheid is niet geheel geheim gebleven. Gedurende de dag verschijnen er steeds meer Idiote-Pirates-of-the-Caribean toeristenboten die hier hun “lading” in het water gooien en na een uur weer vertrekken.
Naast een verkenning van deze mooie plek moet hier natuurlijk ook gewaterskied en gesnorkeld worden…en daar wordt je moe van…
Via een stop in de Cineviz/Olympos baai gaan we naar het Kekova gebied. Onderweg is Arjan druk met het vissen/trawlen op tonijn…maar zonder veel succes. Dit keer ankeren we in de Gokkaya baaien. Bijzondere omgeving! Naast waterskiën gaan we hier met Teddy een grot in met mooie kleuren en vooral vleermuizen.
Dan Simena (of Kalekoy), het bijzondere plaatsje in het Kekova gebied. Hier beklimmen we eindelijk eens de burcht die bovenop dit dorp staat. Daar waren we tot nu toe te lui voor onder het excuus dat het te warm was. Verplichte stop onderweg is de “I am here” bar. Grote vriend Mustafa, de uitbater, staat al van verre te roepen: I am here!
Dan een oversteek naar Griekenland, Kastellorizo. Nicoletta staat al klaar op de kade om ons plaatsje te wijzen. Het is veel drukker met bootjes dan de vorige keer dat we hier waren en alle Aussie toeristen lijken ingeruild voor Italianen…die hier, als de oude bezetter en Italiaanse sfeer, prima op hun plek lijken…beetje als Duitse toeristen in Nederland…
Grote doorbraak voor zowel Laura als Arjan is hier dat het ze allebei lukt om te mono-skiën als we een dag buiten de haven geankerd liggen. Doel gezet en gehaald!
En dan is het maar een kort stukje terug naar Kas marina. Laura en Arjan ontdekken de Beachclub van de marina en het nachtleven van Kas…wij gaan de boot in orde maken om een tijdje achter te laten. Arjan vliegt hier vandaan terug.
Laura en ik zouden maandag nog een dag gaan duiken. Rond Kas zijn de mooiere duikspots in Turkije…maar een overstromende toilet gooide roet in het eten. I.p.v. duiken in de Med werd het duiken in de plee voor mij…uiteindelijk bleek het een verstopte ontluchting waardoor het buitenwater naar binnen werd gezogen. De duiktrip komt dus later…boat maintenance in exotic places…weet u nog wel.
…En voor ons stijgt de spanning…tot ongekende hoogte…
De volgende blog wordt de Opa en Oma episode!
Cheers, André
mr.bean2 