“Turkish No Electric”

Zegt uitbater Mehmet van het Restaurant Kapi Creek. Jaqueline heeft hem net aangeboden een vrijgezelle Turkse vriendin voor hem mee te nemen, maar Mehmet heeft duidelijk zijn zinnen gezet op een blonde schone. We zijn op dit mooie plekje met vrienden Eric en Jaqueline en kennen Mehmet nog van vorig jaar: “I’m 45 and 9 years divorced. Do you have a girlfriend?” vroeg hij toen aan Belinda. Toen we hem vertelden dat we een 30 jarige dochter hadden konden we zelfs de boot gratis stallen als we haar meenamen! Hij herkende dit keer direct Mr.Bean2 en kwam gelijk onze dochter begroeten…helaas…die was er niet bij…maar wel hoogblonde Jaqueline.

Na duidelijk te hebben gemaakt dat er een totaal gebrek aan elektriciteit tussen Turkse dames en hem is en hij ons heeft voorzien van een heerlijke maaltijd, wil hij van Eric nog wel even het fijne weten over de relatie met Jaqueline. “Are you married?”, “No! aaahhh you know there are no guarantees in life”…zegt hij met een knipoog terwijl hij Jaqueline stevig omarmt. Mooie vent!

En dat was het thema van de afgelopen periode: Mooie mensen om mooie ervaringen mee te delen. Vorige keer gingen we op pad richting het Gocek/Fethiye gebied. Natuurlijk moesten we eerst langs de Karacaoren baai waar Nederlandse Julie net bevallen is van haar eerste kind met haar Turkse man Can: dochter Mila. Die is door Belinda voorzien van Klomp-slofjes.

Engelse vrienden Sir Paul en Margo hebben al laten weten dat zij bij het Tersane eiland ronddobberen op hun Gullet. Mooi excuus om daarheen te gaan en ze van hun drank af te helpen. Zij hebben 2 oudere, typisch Engelse vrienden aan boord. In de volle Turkse zon aan boord van een boot lopen ze erbij in grijze pantalons alsof ze naar kantoor gaan.

Eric en Jaqueline vliegen in op Dalaman en die gaan we oppikken in de Skopea Mega Yacht Marina in Gocek. Een prima basis om een beetje rond te cruisen in dit schitterende baaiengebied…om te beginnen maar even een kort stukje terug naar Tersane eiland…het totale tegengestelde van de protserige Mega Yacht omgeving in Gocek.

De volgende dag een cruise langs een aantal hoogtepunten om te stoppen in Tomb Bay. Vernoemd naar de Lycische tombes in de bergen hier. Een ander hoogtepunt hier is de Barber. Yep, je leest het goed, in een baai waar je alleen maar met een boot kan komen zit een echte Turkse Barbier. Natuurlijk moeten de mannen daarheen voor de full-treatment inclusief oren-in-de-fik, massage, en alle andere snuisterijen die zo’n figuur op je loslaat.

Dan een “grote oversteek” naar het Gemiler Adasi gebied. Het waait die dag stevig dus de gasten krijgen toch nog een beetje mee dat ze op een boot zitten. Uiteindelijk maken we er een rondritje van en komen we terecht in Kapi Creek bij Mehmet.

De volgende dag naar het Yacht Classic hotel/marina in Fethiye voor een roerend afscheid met een fantastisch diner…maar natuurlijk niet voordat we het stadje verkend hebben en naar de Tombes en de vismarkt zijn geweest.

Nadat we Eric en Jaq ’s morgens in een taxi hebben gepropt komen ’s middags al (schoon)zus en zwagert Sandra en Rob aan. Zij hebben hier een hotelletje en gaan 2 dagen meevaren…als een soort van Preneymoon…ze gaan elkaar namelijk 3 juni eeuwige trouw beloven…en met Preneymooners weten ze in de Yacht Classic wel raad!

Ook met dit mooie gezelschap uiteindelijk in Tomb Bay terecht gekomen…en verder werd er veel…eeeuuuh…uitgerust voor de grote nacht. Zelfs de zee werkt mee voor onze tortelduifjes. Die is zo glad dat ook Sandra geen last heeft van zeeziekte.

De volgende dag weer naar de Yacht Classic waar ze ondanks onze reservering geen plaats blijken te hebben. Nadat de Marinero wat “dringende adviezen” van Belinda had ontvangen (ik voelde met de man mee) kwam er toch een plek vrij. Sandra en Rob gaan vanaf hier weer naar hun hotel. De volgende dag worden wij verwacht in Wall Bay. Turkse vrienden Özlem en Bulent op hun Nauticat en Arend en Sonja op hun Grand Banks komen ook die kant op.

Özlem en Bulent runnen beachclub Paparazzi in Cesme en dat is op hun boot te merken qua catering. De hand wordt niet omgedraaid voor een mooie Mojito.

Het lijkt wel een afscheidstournee en zo voelt het ook een beetje. Gezien onze plannen gaan we waarschijnlijk op al deze schitterende plekken voorlopig niet meer terugkomen. Na deze uitspattingen “moeten” we de volgende dag richting Marmaris waar we de boot 2 weken gaan achterlaten om naar Nederland James te gaan. Dat klinkt eenvoudiger dan het uitpakte…

De Turken maken er nogal een sport van grote militaire oefeningen in de buurt van Griekse eilanden te houden. Dit keer in de buurt van Rhodos. Na diverse koerswijzigingen opgelegd door Kustwacht en Marineschepen vanwege “life firing” en andere zaken waar Mr.Bean2 niet tegen kan, was het hoogtepunt dat we teruggestuurd werden. Een Marine schip kwam dreigend op ons afvaren terwijl ze in het Turks een heleboel zaken door een megafoon riepen die dreigend klonken maar net zoveel betekenis voor ons hadden als een kinderliedje. De kapitein kon waarschijnlijk zijn marifoon niet vinden…of het apparaat was wegbezuinigd ten gunste van wat raketten. Na een close encounter waarbij ook de hele bemanning aan dek leek te staan (om te enteren?) kreeg El Kapitan ineens door waar dat apparaat met VHF erop voor diende en begon zowaar in het Engels te vertellen dat we weg moesten wezen…ze zouden gaan schieten…

Onze bewapening is niet van een orde dat we hier tegenin zijn gegaan. Wij keren en naar een baai een paar mijl verderop. Ankeren voor een uur of 2 en gaan een volgende poging wagen als we ook de daytrippers ineens en masse zien vertrekken. Dat gaat goed en ’s avonds komen we alsnog in Marmaris aan onder een fraaie hemel.

In Netsel marina komt een einde aan deze schitterende stint van 3 maanden in dit prachtige land. Over 2 weken komen we weer terug en gaan we naar het westen.

Cheers, André

 

Back Home

“Welcome back Mr.Bean!” klinkt het over Marifoonkanaal 73 als we de baai van Kas weer invaren…en dan krijgen we natuurlijk het hele circus met de Marinero’s die wild met snelle RIBs rond gaan varen om te helpen met aanleggen…of minimaal die indruk proberen te wekken. Ik heb eerder al eens verteld dat in de overgeorganiseerde Turkse Marina’s je altijd “hulp” krijgt met aanleggen en wegvaren…ze zijn gewend aan publiek dat zelf amper kan varen. Inmiddels weten ze dat wij dat wel kunnen, het graag zelf doen en meestal hun raad niet opvolgen…tot aan het punt dat Belinda ze voorziet van wat welgemeende adviezen…ik voel dan met ze mee… Inmiddels beperken ze zich bij ons dan ook tot het aangeven van de “Lazy line” en aanpakken van de achterlijnen…en dan werkt het prima.

Terugkomen in Kas Marina voelt altijd als een warm bad. Toch hebben we besloten dat we dit gaan verlaten. Simpelweg omdat we dit leven gekozen hebben om wat van de wereld te zien en na 1 seizoen in deze omgeving zijn we daar klaar mee. Als we nog een seizoen zouden blijven, zou dat vooral voor de sociale omgeving zijn…en we voelen ons nog te jong voor een vakantiehuis/stacaravan…

Overigens is wel duidelijk dat de “Turquoise coast” grofweg tussen Bodrum en Antalya tot de mooiste “cruising grounds” in de wereld behoort. Naast de mensen gaan we dat waarschijnlijk ook nog wel eens missen…

Dat werd de afgelopen maand tijdens onze Tour-de-Cyprus al duidelijk. Zowel Cyprus als de Oostelijke Med kust van Turkije (dus vanaf Antalya naar de Syrische grens) zijn een stuk minder fraai en interessant. Grieks-Cyprus is daarbij ook nog eens vrij sfeerloos en toeristisch over ontwikkeld. De Oostelijke Turkse kust heeft dan nog het voordeel dat het minder toeristisch is en er leuke en extreem vriendelijke mensen wonen.

Dat bleek al in de vorige epsiode in de haventjes van Tasucu, Aydincik en Bozyazi/Anamur. We waren toen net aangekomen in Alanya…dan is het “minder toeristische” er wel stevig af! Onderweg was het erg kalm weer en hadden we een ontmoeting met de eerste dolfijnen van dit jaar. Mooi!

Via Hasan hebben we een plekje in de oude haven in het centrum kunnen regelen. Dit is normaal niet mogelijk en moet je je als jacht bij de marina vervoegen 4km buiten het centrum.

Als we aan komen varen staat Ersin al klaar bij de haveningang. Hij is de “regelaar” van de Coöperatie van daytrippers. In dit geval geen fans van een specifieke Beatles opname, maar de veelal idioot uitgedoste boten waarmee toeristen langs de kust worden vervoerd. Er zijn er zelfs met 5 (!!) masten…mocht je het in je hoofd halen daar een zeiltje in te hijsen, flikkert ongetwijfeld het hele ding om.

Wij parkeren vlakbij de haveningang tussen een grote daytripper en wat visbootjes. Het is onze (32e!!) trouwdag. Naast wat dolfijnen onderweg heb ik ook nog 1 van de betere restaurants in Alanya, Dinner, geregeld. Erg goed…alhoewel ik de symbolische grap van de hangende garnaal na 32 jaar minder kon waarderen.

We blijven een paar dagen in Alanya en het valt op dat er al opvallend veel toeristen op de been zijn. De Daytrippers varen af en aan. Omdat ook dit een haven is waar je op eigen anker aanlegt zijn er nog wel eens wat tafereeltjes met gekruiste ankers die uit elkaar gehaald moeten worden…i.c.m. het allesoverheersende “Pirates of the Caribbean” thema ziet het er uit als complete zeeslagen.

Tot groot genoegen van Belinda liggen we naast het Kustwacht station. Dat levert natuurlijk wat stoere mannen op, maar ook de Kustwachtteef die een paar puppies probeert wat manieren bij te brengen. Erg leuk!

Dan steken we de baai van Antalya zo’n 80 zeemijl over naar Kemer. Ook toeristisch, maar veel kleinschaliger. Vanaf hier naar het zuiden begint min of meer de mooie “Turquoise” coast en wordt het bekend terrein voor ons. Onderweg hebben we continue een vogeltje van voor mij onbekend model aan boord. Voor mij altijd verbazingwekkend dat je op zo’n 60km uit de kust ineens een vogeltje aan boord krijgt (niet zijnde een Albatros). Deze was duidelijk wat uitgeput en bleef bij ons tot aan de kust aan de overkant.

Verder in Kemer vooral toeristisch gedragen en een fantastische Chateaubriand verorberd die aan tafel in de fik werd gestoken.

We gaan vroeg varen richting Kekova. Inmiddels vaak geweest, maar 1 van de bijzondere plekjes met de gezonken stad. Hier staan de uitbaters van de restaurants je naar binnen te zwaaien op hun steigers en moet je dus een keuze maken…terwijl je ook nog een beetje moet opletten niet op een rots of sarcofaag te varen. We leggen dit keer aan bij Hasan Roma.

Belinda trekt hier de stoute schoenen en badpak aan en gaat voor het eerst dit jaar te water…ik kan natuurlijk niet achterblijven. Het water is hier idioot helder…maar best nog wel koud…gelijk maar even de waterlijn een beetje schrobben.

En zo komt er in Kas marina een einde aan deze trip. Volgende trip start over een weekje richting het Gocek/Fethiye gebied. Daar gaan we eerst een aantal dagen met vrienden Jaqueline en Eric ronddobberen en daarna met zus en zwagert Sandra en Rob.

Als het lukt willen we eind mei de boot achterlaten in Marmaris om een kleine 2 weken naar NL te gaan om daarna 1,5 maand verder te varen richting de Gokova baai bij Bodrum waar in Juli Laura en Alex (onze nieuwe Australische schoonzoon) aan boord komen. Tussen half Juli en half Augustus zijn we dan weer in NL en gaan we eind Augustus Turkije verwisselen voor de Griekse eilanden…en langzaam naar het Westen.

Mooie vooruitzichten!

Cheers, André