Badkamers en andere grafomgevingen

We hebben de afgelopen week doorgebracht in een zee van Marmer…want dat is letterlijk wat de “Marmara Sea” betekent. Het mooiste en zuiverste witte marmer komt van Marmara Adesi…en je raadt het al: dat betekent Marmer eiland.

Iedereen kent wel het moment bij kennissen waarop zij (of nog erger: hij) zegt “we hebben de badkamer verbouwd, willen jullie die zien?”. Ik wil dan altijd heel hard NEE roepen…maar mijn extreem goede manieren weerhouden mij daarvan…dus sta ik even later naar iemands badkamer te kijken en vraag ik me (in stilte) af: wat is er minder interessant dan een badkamer van iemand anders? Meestal vind ik daar geen antwoord op…

Nu kregen we echter de uitnodiging om eens te gaan kijken waar dat witte marmer vandaan komt…en dat is wel heel interessant. Op Marmara Adasi zijn enorme steengroeven. Hasan had geregeld dat een Ingenieur van 1 van deze bedrijven ons daar wat van ging laten zien. Wat een bizarre omgeving! Zou een geweldige filmset zijn voor een science fiction film.

Ugur, de mijnbouw ingenieur, bleek een geweldige vent. De veiligheidsmaatregelen in deze groeven zijn, laten we zeggen, nog niet enorm ontwikkeld dus we konden overal rondkijken. Wat een geweld! Zeker als ze 2 gaten in de berg boren daar een diamantsnoer doorheen halen en 36 uur gaan “zagen”. Daarna nemen ze een enorme dragline die het blokje (van pakumbeet 30x30x30 meter) omgooit. Daarbij breekt het marmer al op de juiste zwakke plaatsen…en daarna gaan ze dus wat verder zagen tot ze Badkamerzooi of Grafstenen hebben…want daarvoor wordt dit witte marmer het meest gebruikt…tot groot verdriet van Ugur die dit een slechte reputatie voor dit mooie materiaal vindt.

Tijdens de lunch met de mannen in de kantine komen we erachter dat er een strikte scheiding is tussen “blauwe” en “witte” boorden en dat werkweken van 7×10 uur niet vreemd zijn…en dat alles bij 40graden in continue witte stof… Maar de fabrieksvloer is wel van marmer, en de stoelen en de tafels en de bloembakken en…

Vorige week waren we al in de Marmara Zee. Het is namelijk het plasje water als je de Bosporus uitkomt en voordat je de Dardanellen (of Hellespont) invaart. Om precies te zijn waren we in Tuzla. Vroeger een vissersdorpje, nu opgeslokt door het grote Istanbul. Hier kregen we een warm welkom van Egemen de marina manager. We hadden hem ook al op de bootshow in Dusseldorf ontmoet.

De Viaport marina is alles wat je ervan verwacht. Je hoeft het terrein niet eens meer af…een enorme haven met een enorme shopping mall, kermis met rollercoasters, alle services die je maar nodig zou kunnen hebben…Erg mooi en precies wat je niet wilt als je wat van het land en de mensen wilt zien.

Laura gaat vanaf hier weer naar huis via het Ataturk vliegveld. Nu zijn wij er natuurlijk net als er een demonstratie tegen Erdogan aan de hand is van 1,6 miljoen mensen! Het is dus nogal druk. Uiteindelijk brengt Egemen haar helemaal naar een Ferry terminal van waaraf de ferry naar het vliegveld vaart…als je in Istanbul ergens op tijd moet zijn moet je over het water…het verkeer is een absolute ramp.

Ik realiseer me nu pas dat ik van de marina helemaal geen foto’s heb gemaakt. Wel van een fantastische avond die we met Egemen en een andere Marina medewerker hadden in 1 van de meest bijzonder Bars/Yachtclubs die we ooit gezien hebben vlakbij Tuzla. De eigenaar is een fan van houten schepen en had zowel op de kant als in het water van alles verzameld. Geweldig…en dat gold ook voor het uitzicht!

Dan een lange ruk naar het marmer eiland Marmara Adasi. Doordat dit het meest zuivere en dichte marmer is haalden de oude Grieken en Romeinen hier hun marmer vandaan. Als je dus nog eens naar een oude tempel o.i.d. staat te kijken in Italie of Griekenland kan je er bijna zeker van zijn dat het marmer hiervandaan is gekomen.

We leggen aan in Asmalikoy. Een heel klein plaatsje met een idyllische ligging in een mooie baai…en het is bijna een anti-climax…niemand komt ons tegemoet varen, geen ontvangstcomité op de wal, gewoon zelf aanleggen…we zijn het niet meer gewend. Sinds lange tijd ook gewoon weer langs een kaai aangelegd. Ik loop de Visser coöperatie binnen en natuurlijk is het allemaal no problem waar we liggen. Verder veel pensionada’s aan de haven. Mannen zitten hier gezamenlijk drinken thee en spelen kaart, rummikub of backgammon. Er zit er 1 bij die jaren in Duitsland heeft gewerkt en dat ook spreekt en ons graag zijn huis, auto (Duits maar in Turkije gebouwd) en huis van zijn vader en… wil laten zien. Natuurlijk hebben ze allemaal uitzicht op de fraaie begraafplaats met het mooiste witte marmer dat je ooit gezien hebt.

Ugur laat ons niet alleen de marmer groeven zien maar rijdt ons ook het eiland rond…dat door hem wordt aangeduid als “open gevangenis” want in de zomer leuk maar ’s winters koud, winderig, uitgestorven en slechte verbindingen…het is moeilijk voor te stellen. Het eten is hier overal geweldig met alle verse vis!

 

En dan zijn we toe aan het volgende nautische orgasme: varen door de Hellespont. Misschien iets minder bekend dan de Bosporus maar niet minder strategisch en Historisch beladen. Dat merken we als we in Canakkale aankomen. Een grote plaats op het smalste stuk van de Dardanellen waar bijna alles in het teken staat van Troje (hier vlakbij) en misschien nog wel meer van de Gallipoli veldslagen uit de eerste wereldoorlog. Bij ons amper bekend, maar hier verloren een half miljoen mensen in zeer korte tijd hun leven in 1 van de meest bloedige slagen uit de Eerste wereldoorlog. Voor de liefhebber: kijk “The Water Diviner”, mooie film met Russel Crowe.

De man die in deze oorlog zijn naam als held vestigde is Mustafa Kemal, beter bekend als Ataturk. “Ik beveel jullie niet om aan te vallen, maar om te sterven” zou hij zijn troepen hebben toegeroepen. De absolute verering van deze man is nog steeds enorm in Turkije en neemt hier in Canakkale bijna een Goddelijke vorm aan. Hij is de stichter en vormer van het moderne Turkije. Hij is “Vader van alle Turken”…alhoewel sommigen inmiddels denken dat ze net zo groot zijn…

In dat kader is het bijzonder om te zien hoeveel aandacht er vandaag gegeven wordt aan de herdenking van de “grote overwinning van het volk” in de “15 juli coup” van een jaar geleden. De posters en andere beeltenissen hebben een bijna totalitaire communistische uitstraling…

We blijven hier een aantal dagen om de boeiende omgeving te verkennen met een huurauto.

Daarover en het aansnijden van de Egeïsche Zee volgende week meer.

Cheers André